اثر بستن چشم بر حدت بینایی، حساسیت کنتراست و دید عمق در تنبلی چشم

هدف: تعیین اثر بستن چشم سالم بر حدت بینایی، حساسیت کنتراست و دید عمق در کودکان دبستانی مبتلا به تنبلی چشم. روش پژوهش: کودکان مبتلا به تنبلی چشم از مدارس ابتدایی ناحیه 2 شهر مشهد، به وسیله برنامه غربالگری تنبلی چشم شناسایی شدند و جهت درمان، به درمانگاه بینایی‌سنجی دانشگاه علوم پزشکی مشهد دعوت شدند. پس از آگاهی والدین از روند درمان و اخذ رضایت‌نامه، معاینات چشم‌پزشکی شامل حدت بینایی، بررسی سگمان قدامی‌ و خلفی چشم با استفاده از اسلیت‌لمپ و افتالوسکوپ، اندازه‌گیری عیب انکساری و رفرکشن سابجکتیو انجام شدند. سپس بهترین دید اصلاح‌شده (BCVA) با استفاده از تابلوی اسنلن E، حساسیت کنتراست با چارت کمبریج و دید عمق با استفاده از آزمون تیتموس اندازه‌گیری شد. درمان، عبارت از بستن چشم سالم بود. همه سنجش‌های فوق، 2 هفته، یک ماه و 2 ماه بعد از اولین معاینه، دوباره تکرار شدند. یافته‌ها: از میان 1947 کودک بررسی‌شده، 289 نفر (8/14 درصد) دچار تنبلی چشم بودند که از این میان، 62 نفر به عنوان نمونه نهایی مطالعه شدند. قبل از درمان، 8/25 درصد کودکان BCVA کم‌تر از 10/3 در چشم مبتلا داشتند که پس از گذشت 2 ماه از درمان، حداقل دید افراد تحت مطالعه به 10/3 رسید. میانگین BCVA چشم‌های مبتلا قبل از مداخله 26/0±53/0 (لوگمار) بود که 2 ماه پس از درمان به 23/0±24/0 لوگمار رسید (001/0 <P). میانگین حساسیت کنتراست چشم‌های مبتلا قبل از درمان 3/68 بود که 2 هفته، یک ماه و 2 ماه پس از درمان، به ترتیب به 5/152، 2/138 و 198 رسید (001/0<P). نتیجه‌گیری: حساسیت کنتراست دستگاه بینایی نسبت به تغییرات عملکرد بینایی، حساس‌تر از حدت بینایی است و با بستن چشم سالم در درمان تنبلی چشم، تغییرات حساسیت کنتراست محسوس‌تر از حدت بینایی است. بنابراین برای ارزیابی تغییرات عملکرد بینایی که با اندازه‌گیری حدت بینایی قابل تشخیص نیستند؛ آزمایش حساسیت کنتراست این تغییرات را نشان خواهد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 14، شماره 2: 134-130.